اشارت های پنهانم، قیامت های خاموشم

‌
از کسی جدا شده انگار؛ نوشته‌هایش تلخ‌اند و تاریک، خیلی تاریک. نوشته‌ها را که روی زمان می‌خوانی و می‌آیی جلو می‌بینی کم‌کم اندوه، سایه سنگین و سیاه‌اش را انداخته روی زندگی‌اش. کمی بعد سکوت کرده، مدتی ننوشته؛ لابد شروع کرده به پذیرفتن در تنهایی، در خلوت. بعد از مدتی برگشته؛ دوباره نوشتن را شروع کرده؛ این بار با مرور خاطرات؛ نوشته که چقدر پاهایش به وقت عاشقی چابک بوده و دست‌هایش سخاوتمند. بعد هی افسوس خورده، هی آه کشیده، هی دلتنگ شده، هی زمان گذشته. هفته‌های بعد شروع کرده به بد گفتن، بد نوشتن، عصبانی شدن.
جلوتر که می‌آیی توی ماه‌های بعد نوشته که گذشته تمام شده است؛ نوشته دارد سروگوش‌اش جای دیگری می‌جنبد؛ انگار بخواهد تهدید کند کسی را. از رابطه جدیدش نوشته، از انگشت‌های آدمِ تازه توی گودی کمرش، از شب‌های دوباره روشنش، از این‌که آدمِ جدید چه خوب است و چه زیباست و چقدر دوستش دارد. از خوشی‌ها و مسافرت‌ها و لذت‌ها نوشته. نوشته‌ها هیستیرک‌اند و لابه‌لای سطور، دخترکی عصبانی دارد اغراق‌آمیز ادای خوشحالی در می‌آورد؛ انگار که بخواهد بسوزاند دل کسی را. در ظاهر به من و شما، اما در واقع به «او» می‌گوید که فراموشش کرده است و دارد زندگی‌اش را می‌کند بی‌هیچ نشانه‌ای از گذشته. برای «او» که احتمالا چندان مهم نیست؛ ماندن در یاد کسی که نخواسته‌ای‌اش نباید چندان دغدغه‌ی مهمی باشد. ‌
آنچه اما مهم است و به نظر می‌رسد این رفیق ما متوجه آن نشده این واقعیت تلخ ولی بدیهی است که «فراموشی» یک انتخاب نیست یک اتفاق است. چیزی‌ست شبیه خوابیدن. رفتن است به سمت تختخواب ومنتظرشدن و امیدواربودن که به زودی خوابِ خوب و عزیز بیاید و تو را با خودش ببرد و از کابوس بیداری درجهانِ بدون او خلاصت کند. می‌توانی آرام باشی یا نباشی؛ می‌توانی در سکوت به سقف خیره شوی یا چشم‌ها را ببندی؛ می‌توانی زیر لب لالایی‌های قدیمی را برای خودت زمزمه کنی، حتی اگر کمک می‌کند می‌توانی به آغوش‌های دیگری پناه ببری؛ می‌توانی اجازه دهی لختی و رخوت بنشیند روی تنت اما نمی‌توانی به زور بخوابی. نمی‌توانی  از لحظه خوابیدنت آگاه باشی. هیچ‌کس نمی‌تواند.‌
به خواب که بیاندیشی  به تعویقش انداخته‌ای. ادای خوابیدن که در بیاوری احمق به نظر می‌آیی. هرچه بیشتر بگویی که لعنتی بیا ببین که خوابم برده، بیشتر مشخص می‌شود که نبرده. مدام که به یاد خودت و دیگران بیاوری که رها شده‌ای، نشان از آن دارد که نشده‌ای. برای فراموش کردن چاره‌ای جز آرام گرفتن نیست؛ چاره‌ای جز این‌که دست و پا نزنی؛ بگذاری زمان - این بی‌پیر- بگذرد؛‌
‌  بگذاری هر چقدر که می خواهد سخت بشود. وقتش که برسد  فراموشی - این خواب شیرین-  خواهد آمد، چشم‌های ترس‌خورده و لبانِ لرزان  تو را هم خواهد بوسید؛ دیر یا زود  تو خواهی خوابید و وقتی بیدارشدی آفتاب در آمده  است. پاهایت دوباره چابک و دستهایت دوباره سخاوتمندند. سبکی و رهایی فراموشی را بی‌آن‌که  نشانش بدهی یا درکش کنی، بی‌آن‌که بتوانی در تقویم دورِ روزِ خوبِ شروع شدنش را دایره بکشی، زندگی خواهی کرد. تمام گذشته‌ها جایی درآینده تمام خواهند شد، هیچ‌کس اما نمی‌داند دقیقا درکجا

غم کوه کوه گر برسد جا نمی زنم

هیچ بهم نمی آد ولی خیلی کارها بلدم.

بلدم بدونِ آینه ماتیک بزنم؛ بلدم خودم موهام رو رنگ کنم؛ بلدم دوچرخه برونم؛ قهوه بسابم؛ حکم بزنم؛ بلدم با آدم‌ها زود دوست بشم، حواسم بهشون باشه، خوشحال‌شون کنم؛ بلدم تنهایی سفر برم؛ شیرینی خونگی درست کنم؛ بلدم باغبون باشم.‌

بلدم با فروشنده‌ها سر صحبت رو باز کنم؛ تو بحث‌ها شرکت کنم؛ حرف سیاسی بزنم. توی جایی که من ازش اومدم چندان هنری محسوب نمیشه، می‌دونم، اما بلدم آشپزی کنم، استیک و سوپ‌های خوشمزه‌ای بپزم. اگه حواستون بیشتر بهم باشه می‌بینید بلدم کاری کنم به مهمونام خوش بگذره؛ بلدم مست بشم، برقصم، شادی کنم و عنداللزوم زن بِشم؛ قشنگ باشم؛ عشوه بیام؛ دل ببرم. بلدم خودم رو از تک‌وتا نندازم؛ بلدم بگم خوبم حتی اگه نباشم. بلدم با سیلی صورتم رو سرخ کنم؛ تقویم رو قایم کنم؛ مهلت‌ها، ددلاین‌ها، فرصت‌ها رو از یاد ببرم. بلدم فراموش کنم که لعنتی فردا درست یکسال میشه که از ایران اومدم؛ که فقط یک ماه دیگه به عمل پدرم مونده؛ بلدم به روم نیارم که چقدرغمگینم از اینکه خونه‌ی قشنگِ درکه دیگه دو هفته‌ست مال من نیست؛ که چقدر بلاتکیفم و چقدر بلاتکلیفی بده؛ بلدم به کسی نگم که نه هنوز تصمیم گرفتم، نه جراتش رو دارم بگیرم.
می دونم بهم نمیاد ولی من بلدم طاقت بیارم، بلدم زنده بمونم، وقتی ترسیدم خودم رو بغل کنم، زیر لب به خودم بگم: تموم میشه شیدا، آروم باش، اینم تموم میشه.

bird of passage

از آن عصرهای لعنتی موذی و کش‌دار است که آدم از طعم گسِ ته دهان و صدای بی‌وقفه‌ی واق‌واق سگِ همسایه و هوهوی بی‌امان فنِ لپ‌تاپ گرفته تا خود ژولیده‌ی توی آینه و سردی مصّر بالشت و هفته‌ی لاکردار پیش‌رو را، هیچ‌کدام را، دوست ندارد؛ از آن غروب‌های کسلِ بدقلق که کج‌خلق توی یخچال، دنبال یک چیز خوشمزه ؛ سرگردان دور خانه، دنبال یک چیز خوشرنگ ؛ ناامید توی دلت، دنبال یک چیز خوشحال می‌گردی؛ از آن شب‌های غم‌انگیز و سخت و تلخ است که تنگ و تاریک و غم‌ناک و بی‌روزنه توی خودت و برای خودت لب‌ورچیده‌ای ؛ از آنها که اگر دوام بیاوری و بروی و دق نکنی و خفه نشوی و از دستت در برود و بتوانی چند ساعتی بخوابی، کله‌ی صبح که بیدار شدی همه چیز را فراموش می‌کنی و با روی گشاده چای‌شیرین هم می‌زنی و همه را بغل می‌کنی و می‌بوسی و لبخند می‌زنی و  با کرورکرور  برنامه روی میزت و آرزو توی دلت می دوی پی زندگی، پی خوشبختی ...

+ قبل‌ترها نوشته بودم، با تقریب خوبی حال این روزهاست. ‌