چه دستها که ز دست تو بر خداوند است

بخشیدن کسی که  دغدغه بخشیده شدن ندارد کار سختی‌ست و نبخشیدنش کاری سخت‌تر. اگر بخشی از مال و جان و مهر و تن‌تان را برده باشند به ناکسی و رهایتان کرده باشند با زخم‌های خون‌چکان بر پشت و پهلو، توی زمهریر ناتوانی و به ریش حماقت‌تان هم خندیده باشند، خوب می‌دانید از چه حرف می‌زنم.
حالِ شما یک روز "خوب" می‌شود؛ دوباره می‌پرورید و روی پاهایتان می‌ایستید؛ باور کنید یا نه، دوباره می‌خندید؛ روی زخم‌ها را دلَمه زمان و فراموشی می‌پوشاند اما پشت زخم‌ها، جایی که نمی‌بینید، ماده سیاهِ سیالِ سنگینی، در شما، در تن و جان شما، می‌بالد که نامش "نفرت" است.
نبخشیدن نابخشودنی‌ها بیش از آن‌که لازم باشد ناگزیرست و نفرت از آن‌هایی که به اندازه تقاضای یک "مرا ببخشِ" ساده، یک "متاسفمِ" کوچک و بی‌ارزش غرامت نمی‌دهند، ضروری‌ست.  بگذارید بخشی از شما برای همیشه متنفر باشد و بماند؛ سخت است اما بگذارید گاه‌به‌گاهی دندان به دندان بفشرد و زیر لب آهی بکشد و نفرینی بکند؛ شما برای ادامه زندگی و محافظت از خودتان به این بخش تاریک اما مهم وجودتان نیاز خواهید داشت؛ مهارت زندگی کردن با نفرت را همچون مهارت مبارزه با حیوانات موذی خانگی بیاموزید. به کارتان می‌آید.