پیش از آنکه واپسین نفس را بر آرم

حریصم به زندگی. جایی هست درون من، نمی‌دانم شاید درون شما هم باشد، که از زندگی دیوانه‌وار لذت می‌برد.
خونی در رگ‌های من جاریست که زندگی را می‌خواهد؛ هر جور که باشد. این را کسی دارد به شما می‌گوید که این روزها بدجور در دامگه حادثه افتاده‌ست. فرقی نمی‌کند در قعر سیاهی باشم یا هزار چشمه خورشید بجوشد در دلم؛
دور نمای فراز و فرودش بترساندم یا عنانش را در دست گرفته باشم، شیدایم به او. به نق و ناله و زاری بگذرد یا شور و شهوت و شادی، چیزی هست آن سوی اتفاقات، ورای احساساتی که در من برمی‌انگیزد، که بی‌نظیرست.  بی‌نظیر است فارغ از آن‌که من بزرگوارانه و از سرِ مستی این نشان را به او اعطا کنم.

زندگی از گذار تاریخ و تجربه‌ای که بر ما می‌گذرد معنا نمی‌یابد؛ یا ساده‌تر از آن است که معنایی داشته باشد یا اسرار‌آمیز‌تر از آن است که ما معنایش را درک کنیم؛ در فرازها و فرودهایش بزرگ شویم یا از تجربه‌های سخت و آسانش بیاموزیم. ‌‌‌حیات شان‌ش اجل‌تر از آن است که آموزگار من و شما باشد.
هر کجا که باشیم هست، خودش را نشانمان می‌دهد، وامیداردمان نگاهش کنیم، متوجهش باشیم، سرگرمش بشویم و دوستش بداریم. هر بار هم یک جور.

الهی خانه ای بستر نبیند

در زندگی برخی آدم‌ها، و البته که نه همگی‌شان،  روزهایی پیش خواهد آمد که قلبشان را بگیرند توی مشت‌شان و از تنگ‌ترین و تاریک‌ترین دهلیزهای زندگی گذرش دهند؛ روزهایی که گمان ببرند به سخت جانی‌شان و ببینند که چطور و چقدر بزرگتر از خودشان و ظرف و ظرفیت‌شان هستند. روزی که "دیگر نمی‌توانم"هایشان، "خسته‌ شدم، رهایم کنید"هايشان به گوش زمینی که فقط می‌چرخد و می‌چرخاند شعری‌ست که از این گوش شنیده و از آن یکی ناشنیده فراموش می‌شود.‌

صاف ایستادن روی پاهای خسته‌ی لرزان، رفتن به عمق سیاه‌چاله‌های زندگی و روبرو شدن با ترس‌ها، ترس‌های ترسناکِ واقعی همیشه از آدمها قهرمان نمی‌سازد، گاهی هم ترسوتر و فرسوده‌ترشان می‌کند. آنها که روزگارانی، هر چند کوتاه، در مغاک‌های عمیقِ زندگی سرگردان بوده‌اند، به سیاهی‌های پر رمز و رازش دست کشیده‌اند، بزرگی هیبتِ هیولاوارش را از نزدیک درک کرده‌اند،  خوب می‌دانند که استعداد زندگی برای تلخ‌شدن نهایتی ندارد. ‌

 رفتن به دل سرداب‌های سرد و تاریک و سربر‌آوردن و برگشتن به سطح، به روزمره، به ملال، به تکرارِ مکررِ عادت، چیزی، هر چند اندک، را از سهم لبخند آدم‌ها کم می‌کند؛ می‌ترساندشان؛ رشته‌های نازک امید را در رویاهای‌شان دانه‌دانه پاره می‌کند.‌

 به‌راستی که قدر و قیمت زندگی در لحظه‌ها را پیش از تجربه‌ی تجربه‌هایی که یک شبه قدم‌های آدم را نامصمم‌تر و چشمانش را ترس خورده‌تر می‌کند باید دانست؛ تجربه‌هایی که یک شبه آدم را آن‌چنان در هم می‌پیچد که مسلمان نشود، کافر نبیند.